در سال 1811، فرانسیس برنی رمان نویس بریتانیایی تحت عمل جراحی هیسترکتومی قرار گرفت (بیهوشی برای بزرگ کردن سینه معمولاً برای درمان سرطان انجام می شود). او در نامه ای که پس از عمل به خواهرش نوشت، به یاد می آورد: «هر بار که عملیات انجام می شد، بی وقفه گریه می کردم. این عمل عذاب آور و دردناک است». در واقع، برنی دو بار در حین عمل جراحی به دلیل شدت درد غش کرد که شاید ترجیح او برای تسکین بوده باشد.
برنی زمانی که بیهوشی هنوز در مراحل اولیه بود تحت عمل جراحی قرار گرفت و گزینه های محدود موجود می تواند غیرقابل اعتماد و اغلب خطرناک باشد. تونی وایلدسمیت، استاد بازنشسته بیهوشی در دانشگاه داندی اسکاتلند، می گوید: «روایت های تاریخی، مانند پرونده برنی، درد جراحی قبل از بیهوشی را نشان می دهد.
البته مواجهه با چنین دردی ترسناک و شبیه یک کابوس خواهد بود. امروزه داروهای بیهوشی یک وسیله پزشکی ثابت هستند و شامل تعدادی دارو می شوند که نه تنها برای کنترل درد بلکه برای شل کردن عضلات و تزریق بیهوشی به بیماران استفاده می شوند.
بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود این داروها را دریافت خواهند کرد: بی حسی موضعی تا بی حسی لثه در مطب دندانپزشکی، تزریق اپیدورال (تزریق در اطراف کانال نخاعی) در حین زایمان کودکان یا بیهوشی عمومی برای خواب عمیق در حالی که پزشک لوزه ها را خارج می کند.
اما قبل از ساخت داروهای آرام بخش، پزشکان چگونه عمل جراحی را انجام می دهند؟
درد بزرگسالان
همانطور که امروزه همه ما می دانیم بیهوشی یک نوآوری است، اما قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده ایم.
گزارش‌هایی از دهه 1100 وجود دارد که پزشکان از اسفنج‌های آغشته به تریاک و آب ریشه آنتراکنوز برای ایجاد خواب‌آلودگی در بیماران برای آماده شدن برای جراحی و کاهش درد پس از عمل استفاده می‌کردند.
با بازگشت به نسخه های خطی از دوران روم تا قرون وسطی، فرمول ترکیبی آرامش بخش به نام dwale شرح داده شده است. طبق نسخه‌های خطی قرون وسطی، تنتورهای تهیه شده از صفرا خوک، تریاک، ریشه‌های انسان‌نما، نیشکر سمی و سرکه را می‌جوشانند تا زمانی که پزشکان بیمار را تشریح می‌کردند، او در حالت شوک قرار می‌گرفت. خواب.
از دهه 1600 به بعد، تریاک و شربت تریاک (تریاک محلول در الکل) در اروپا رایج شد. اما این داروها ناخالص و نادرست هستند و به سختی می توان از آنها برای رفع نیازهای بیماران و نیازهای آنها استفاده کرد. علاوه بر این، آنها می توانند خطرناک باشند. به عنوان مثال، قندهای سمی می توانند کشنده باشند و تریاک و شربت تریاک می توانند اعتیادآور باشند. دوزهای بالای گیاهان انسانی می تواند باعث ریتم غیر طبیعی قلب و در موارد شدید مرگ شود.
عکس هایی از جراحی قرون وسطایی که توسط هانس هالباین پسر در قرن شانزدهم گرفته شده است
برخلاف این دیدگاه وحشیانه پزشکی، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی تهاجمی هستند، اغلب معقول ترین روشی که استفاده می کنند این است که تا حد امکان سریع و دقیق باشد.
اما سرعت و دقت جراحان را به جراحی های کمتر پیچیده محدود می کند. به عنوان مثال، می توان فرض کرد که قبل از اختراع بیهوشی در جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، جراحی های پرخطر مانند جراحی و رزکسیون کمتر رایج بود.در این مناطق نسبت به امروز. دلیل این امر هم مهارت های مورد نیاز و خطرات ناشی از این گونه جراحی ها و هم درد شدید و غیرقابل کنترلی است که این جراحی ها به همراه دارند. Wildsmith گفت: “بسیاری از روش های جراحی توضیح داده نمی شوند زیرا نمی توان آنها را انجام داد.”
به گفته Wildsmith، دندانپزشکی یکی از معدود جراحی هایی است که در این دوران رایج است زیرا درد و خطرات ناشی از آن کمتر از جراحی های جدی تر است. واضح است که بیماران تمایلی به انجام این عمل ها نیز ندارند. وایلدسمیت گفت: “سعی کنید خود را در آن موقعیت قرار دهید.” “شما درد دارید، اما درد بعد از آن بدتر از خود جراحی است. بیشتر بروید.”
روش های مشکوک
از آنجایی که جراحان راه‌های جدیدی برای انجام کار خود پیدا کرده‌اند، روش‌های غیرعادی‌تری نیز پدیدار شده‌اند. یکی از این روش ها “فشردن” است. این تکنیک شامل فشردن رگ خونی برای تزریق ماده بی حسی یا فشار دادن عصب است که باعث بی حسی فوری در اندام ها می شود.
اولین تکنیک ها احتمالاً به یونان باستان باز می گردد. پزشکان یونان باستان سرخرگ ها را «کاروتید» می نامیدند، کلمه ای با ریشه یونانی به معنای «بیهوشی». وایلدسمیت گفت: “شواهدی وجود دارد که آنها از آن استفاده کردند یا می دانستند که فشرده سازی شریان کاروتید باعث بیهوشی می شود.” با این حال، این روش ممکن است به طور گسترده مورد استفاده قرار نگیرد و دلیل خوبی دارد. وایلدسمیت گفت: “هرکسی که امروز خطرناک ترین روش ها را امتحان کند، احتمالا به عنوان قاتل به دادگاه می رود.”
در سال 1784، جان هانتر جراح بریتانیایی فشار دادن عصب را با استفاده از بانداژی روی اندام بیمار برای القای بیهوشی آزمایش کرد. با کمال تعجب، این روش کار می کند: هانتر قادر به قطع اندام است و به نظر می رسد بیمار هیچ دردی احساس نمی کند.
یکی دیگر از تکنیک های مدیریت درد، «خواب مغناطیسی» یا مسحور است. این باور علمی عناصر هیپنوتیزم را با این نظریه ترکیب می کند که در بدن انسان مایعی شبیه یک میدان نیرو وجود دارد که می تواند توسط آهنربا کنترل شود. مخترع این روش، پزشک اتریشی، فرانتس آنتوان مسمر، معتقد است که از طریق مدیریت مایع انعطاف پذیر، می توان بیماران را در وضعیت معلق قرار داد که در طی آن دردی از جراحی احساس نمی کنند.
این فعالیت های علمی مد نظر است. در اواسط دهه 1800، مسمومیت به سایر نقاط اروپا و هند سرایت کرد و جراحان از آن برای درمان بیماران استفاده کردند. بر اساس گزارش های متعدد در مجله بین المللی Hektoen، بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفته است، هیچ دردی احساس نمی کند. خواب مغناطیسی آنقدر رایج شده است که بسیاری از بیمارستان های خواب مغناطیسی در لندن و جاهای دیگر راه اندازی شده اند.
اما جراحان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و حامیان خود را به گمراه کردن مردم متهم کردند و در نهایت رویاهای مغناطیسی مورد استفاده قرار گرفتند. این امر راه را برای نامزدهای جدید و موفق‌تر برای تسکین درد و آرامش هموار کرد: مجموعه‌ای از گازهای استنشاقی که سرانجام به دوره جدید بیهوشی مدرن رسیده‌اند.
ابزار جراحی قرون وسطی جراحی بدون بیهوشی بسیار دردناک و خطرناک است.
از شبه علم تا بیهوشی مدرن
در اواسط دهه 1800، دانشمندان و جراحان به استفاده بالینی از یک ماده آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند. اتر از فیلتر کردن اتانول با اسید سولفوریک بدست می آید. در واقع تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم پزشکان آزمایشاتی را بر روی این ماده مرموز کشف کردند که می توانست مواد بی حس کننده مرغ را تزریق کند.
صدها سال بعد، جراحان در مورد استفاده از اتر در کار خود تجدید نظر کردند. سرانجام در سال 1846، ویلیام مورتون، دندانپزشک آمریکایی، یک عمل جراحی عمومی انجام داد که در آن گاز اتر را روی بیمار اعمال کرد و سپس تومور را بدون درد از گردن بیمار خارج کرد. این اولین شواهد بالینی است که نشان می دهد استفاده دقیق و محتاطانه از این گاز می تواند منجر به مصرف بیش از حد دارو شود.غش و تسکین درد. سپس، در سال 1848، مناقصه ها نشان دادند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد در هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد.
اتر و کلروفرم بی حس کننده های اولیه هستند.
اتر و کلروفرم به جراح کنترل بیشتری بر وضعیت بیمار می دهد زیرا با مدیریت درد بیمار و فرستادن آنها به تخت، جراح زمان بیشتری برای عمل دارد و می تواند آن را با دقت بیشتری انجام دهد.
با گذشت زمان، این پیشرفت ها امکان انجام جراحی های پیچیده تری را فراهم کرده است. هر دوی این گازها دیگر برای جراحی استفاده نمی شوند، اما این دو در نهایت منجر به داروهای موثرتر و ایمن تر می شوند.
وایلدسمیت یک نقاشی رنگ روغن قرن هجدهم را به یاد می آورد که مردی را ترسیم می کند که از یک بریدگی ترسیده است. وایلدسمیت گفت: با نگاه کردن به صورت بیمار، می توانید متوجه شوید که این عمل وحشتناک تحت بیهوشی است.
تاریخچه بیهوشی می تواند پر از آزمون و خطا باشد، اما هرکسی که تاکنون در بیمارستان بستری شده است می تواند شکرگزار باشد که این تجربیات حداقل ما را از واقعیت وحشتناک نقاشی دور کرده است.
