یک دایناسور دراز را تصور کنید. ممکن است این علف های هرز را در فیلم ها یا اسکلت آنها را در موزه ها دیده باشید. این دایناسورها می توانند به راحتی وارد برگ های درختان شوند. اما اکنون زمان بررسی یک واقعیت است: آیا سر این ساروپودها اشتباه معرفی شده است؟ تحقیقات جدید به این سوال پاسخ می دهد.
به طرز عجیبی، تنها تعداد انگشت شماری از جانوران تنومند به صورت علمی ثبت شده اند، و حتی گونه های پر بدن اغلب دارای ناهنجاری های اسکلتی هستند که در طول میلیون ها سال تغییر شکل داده اند. علاوه بر این، باستان شناسان اغلب مطمئن نیستند که گردن به کجا ختم می شود و ستون فقرات از کجا شروع می شود. و بسیاری از آنها به وجود بافت هایی مانند غضروف یا چربی در نمونه اهمیت نمی دهند. مایک تایلر، دستیار پژوهشی در دانشگاه بریستول در بریتانیا می گوید: «به طور خلاصه، اسکلتی را که در موزه می بینید خیلی جدی نگیرید.
دایناسور آرژانتینوسور در صحرای راکی. آیا آرژانتینوساروس بلندتر از آن چیزی است که ما فکر می کنیم؟
اگر محققان می توانستند به گردن کامل ساروپودها برسند و غضروف در مدل وجود داشت (فسیل تشکیل غضروف دشوار است)، طول گردن ساروپودها احتمالاً یک متر بیشتر از مدل فعلی خواهد بود. تایلر 20 سال است که به کار بلند کردن سوروپاد می پردازد. او می گوید: «این ترکیبات از جنبه های مکانیکی، بیولوژیکی، فیزیولوژیکی و اکولوژیکی بسیار جذاب هستند. با این حال، زمانی که تایلر شروع به بررسی گردن ساروپودها کرد، متوجه شد که بسیاری از فسیل‌ها تغییر شکل داده‌اند. به عنوان مثال، انتخاب جنسیت دلیل اصلی سوسیس های طولانی نیست.
مایکل تایلر استخوان ترقوه (سمت چپ) و مدل قبل از آسیب (راست) را کنار هم قرار داد.
تایلر در بررسی جدید خود می نویسد:
بسیاری از گونه ها، حتی ساروپودهای معروف، مانند دیپلودوکوس موزه تاریخ طبیعی کارنگی پیتسبورگ و آپاتوسور را می توان در سرتاسر جهان یافت و حتی گل کلم موزه طبیعی برلین دارای گردن شکسته است.
در گونه‌هایی که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم حفاری شدند، یافتن محل استخوان‌های گمشده دشوار بود. ساروپودها موجودات بزرگی هستند. احتمالاً بزرگترین آنها آرژانتینوساروس است که حدود 35 متر طول و 77 تن وزن دارد. در نتیجه، ناقص بودن فسیل های آنها غیر معمول نیست. برای اینکه یک حیوان به فسیل تبدیل شود، باید قبل از حمله شکارچیان یا عوامل تلف کننده با یک لایه رسوبی پوشانده شود و بعید است که این اتفاق برای موجودات بزرگ به سرعت رخ دهد. علاوه بر این، مهره های گردنی ساروپودها شکننده و توخالی هستند، بنابراین می توانند به راحتی در طول پردازش فسیلی خم شوند یا بشکنند. به گفته تایلر:
تصادفی نیست که کامل ترین بلدرچین ها حیوانات کوچکی هستند، مانند عدس کامارازروس که به اندازه یک گاو است.
بزرگترین گردنی که تا به امروز شناخته شده است متعلق به تیره تیتانوساروس یا سوروپوت است که متعلق به تیره پاتاگوتان، پتوروسا و درنوتوس است که طول گردن آنها تا ده متر می رسد اما چندان چاق نیست. تاکنون سه مهره برای پاتاگونیا و تنها مهره برای Puerto Rosa و Deridenotus شناسایی شده است.
این مهره گردنی متعلق به یک ساروپود به نام زرافه است.
گاهی اوقات مهره ها ناپدید می شوند یا از هم می پاشند و تعیین طول گردن را دشوار می کند. به گفته تایلر:
در پستانداران طول گردن به راحتی قابل درک است زیرا تنها هفت مهره در گردن وجود دارد و دنده ها به گردن متصل نیستند، اما در ساروپودها برخی از مهره ها به دنده ها متصل هستند. به همین دلیل، درک آن دشوار است که گردن به کجا ختم می شود و بدن از کجا شروع می شود.
Diplodocus of the Carnegie Museum با نام مستعار Deepy در موزه های سراسر جهان از جمله موزه های لندن، برلین و پاریس در گردش است، اما گردن بسیار مشکوک است. در سال 1900، گردن فسیل حاوی 11 مهره گزارش شد، اما بعداً تعداد آن 15 عدد اعلام شد که نسخه‌های مدرن نیز نشان می‌دهند. اما دیپی ممکن است مهره هایی کم و بیش داشته باشد که در جای خود قرار نگیرد.
در نتیجه، افکار عمومی باید از درک و نتیجه گیری آگاهانه آگاه شوند. به عنوان مثال، استخوان هایی با رنگ های مختلف را می توان در موزه ها به نمایش گذاشت. مطابق با هو هولوردامحقق فوق دکترا در موزه باستان شناسی سلطنتی تایلر در آلبرتا ولی، کانادا:
درک محدودیت های فعلی علم در مورد ساروپودها به ویژه در ساختن درختان خانوادگی بر اساس ویژگی های تشریحی مهم است.
این مطالعه در 24 ژانویه در PeerJ منتشر شد و جزئیات در وبلاگ تایلر، SV-POW در دسترس است.
